568

بدنم مینشیند پشت میز دستانم چای مینوشند گوشهایم با اخرین صدا راک گوش میدهند پاهایم در اتاق سه در چهار رژه می روند چشمانم به آینه می نگرند آینه شکل دختریست که نمیشناسمش میپرسم: من کجایم؟ من کجایم که این همه از نبودنم آزادید؟ من کجایم که این کالبد بی من به یک الگوریتم تکراری تا ابد ادامه می دهد؟ من کجایم که دست هایم بدون من بر کاغذ نقش می زنند؟ بدون من موهایم را شانه می کنند بدون من در هوا تکان میخورند و شکل غریبی از رقص را در فضا شکل میدهند من کجایم که